Avare insan ruhunun yitirdiği bir șey var. Ancak o șey öte bir âlemdedir, bu taraflarda değil. Șu tabiat âleminde eșyayı tanıması ve eșyaya așinalığı seçkinler yoluyla olan insan ruhu bu sayede görüyor, duyuyor, kokluyor, okuyor ve düșünüyor. Kaybettiği șeyin kokusunu bu âlemde alıyor, sözlerini burada ișitiyor, eserlerini burada seyrediyor. Fakat öyle eksik ruhlar da vardır ki görülen ve duyulan șeylerle așırı derecede meșgul olduklarından kaybettikleri sevgiliye giden yoldan büsbütün geri kalıyorlar. Doğrusu zahirden bâtına geçmek herkesin kârı değildir.“Onlar dünya hayatının ancak dıș yüzünü bilirler, ahiret konusunda ise tamamen gaflettedirler.” Bu ayetten anlașılıyor ki dünya hayatının bir de görünmeyen bir iç yüzü (bâtını) vardır ve insanların büyük çoğunluğu ondan gafildirler. Duyularla algılanabilen bu tabiat âleminin bir de kalp ile akledilebilir bir melekûtu vardır ki onda da yol alındığı ve geçildiği müșahede edilmektedir ve emredilen de doğrudan bu yöndedir. Bu kitap, bu yolu katedip tecrübe eden ariflerin tecrübelerini aktararak o yol erlerinin öykülerinin izini sürmektedir