"Kim okur ki seni: kâbuslarını, özlemlerini, acılarını, ihtiraslarını kim dinler? Sanat senin bencilliğin dostum, senin küstahlığın sanat... Senden başkası beğenir mi sanıyorsun baharın kollarında açılıp saçılmış çiçekleri; senden başkası hayran kalır mı semada kanat çırpan martılara? Dalgalar gönlüne çarpıyor senin, rüzgar okşuyor ruhumu. Sen, kabuslarını, hayallerini feda ediyorsun kelimelere, manaya kıyıyorsun. Zira ateş cehennemde terletmiyor, kavuruyor. Ayrıca seni esir eden gözlerde senden başka yıldızları gören yok. Senden Başkası da vefasız bir dilber uğruna vermiyor canını. Anlam, yalnızca yaşayanlara açık dostum, sadece hissedenlere. Sen ise zavallısın, zavallı: kelimeler kadar dilsizsin."