Bir asırdan fazla Nîşâbur merkezli Horasan'ı idare eden Tâhirlîler, kurucuları Tahir b. Hüseyin
döneminde altın çağını yaşamışlardır. Ardından Horasan, 257/870 yılında Ya'kûb b. Leys'in
liderliğinde Saffârîlerin hâkimiyetine girmiştir. Akıllı ve hanedanını maddi ve manevi açıdan
güçlendirerek iktidarın zirvesine ulaşmıştır. Hatta Abbâsî halifelerini tehdit edecek hale
gelmiştir. Fakat 287/Mart 900 tarihinde Abbâsîlerin desteklediği İsmail b Ahmed'e karşı
yenilerek esir düşmüştür. Bunun neticesinde Saffârîler Horasan'daki hâkimiyetlerini
kaybetmeye başlamışlardır. Sîstan hariç Horasan'ın büyük bir kısmı Sâmânîlerin eline geçmiş
ve bölgenin yönetimini Simcûr ed-Devâtî'ye bırakmışlardır. Gün geçtikçe Sâmâni Devleti
içinde güçlenen Türk asıllı Simcûrîler Horasan'da bağımsız bir beylik kurmaya çalışmışlardır.
Bu amaçla Sâmânilere karşı başta muhalif Sâmâni ordu emirleri olmak üzere Büveyhîler ve
Karahanlılarla ittifak kurmuşlardır.