Kaybolan Göstergeler, “yolunu kaybetmiş güneşler” değil, ceketinin astarı içinde güneşi
kaybetmiş talihsizler gibidir. Neyi kaybettiğinin farkında olmayan müdekkik kişinin ona erişmesi
mümkün değildir. “Göklerin ve yerin nûru” olmadan “zerrelerin, ondan daha küçüklerin ve daha
büyüklerin görülmesi” mümkün olmadığı gibi, âyetleri ve işaretleri gösterdiklerinden mahrum
bırakmak, onları yokluğun izinden ibaret birer gösterene dönüştürmek ve ışıksız bırakmak
göstergelerin işlevini yerine getirmesine engel olur. Bir zerrenin bile güneşinden kopartılarak
izlenmesi zulümdür.
Hasan Akay, göstergenin anlam değişimi ve dönüşümü sonrası yitirdikleri ve ona eklenenler
üzerinde duruyor. Gösterge, işaret’ken iz’e dönüşüyor ve artık sadece bir kalıntı olarak orada
duruyor. Ayet olanın hikâyeye, öyküye veya menkıbeye indirgenmesi sonucu onun işaret
ettiğinin, işaret edenin maksadının ve işaret edilendeki etkisinin yok olması demek olduğunu
gözler önüne seriyor. Dilde yapılan bu çalışma bize, edebî eserlerde karşımıza çıkan
göstergelerin asıl anlamlarına yaklaşmamıza, göstereni ve işareti anlamamıza yardımcı olacak.
Göstergenin iz’e indirgenmesi altındaki felsefelerle ve amaçlarla da büyük bir
yüzleşme/hesaplaşma Kaybolan Göstergeler’de.