Konya'nın, henüz "kentselleşme" sürecini yaşamadığı, dolayısıyla şehir kimliğini
taşıdığı yıllar... Kapı ve Aziziye camileri merkezli Konya Çarşısı'nın esnaf, tüccar ve
zanaatkârları gibi olmazsa olmazlarındandı meczuplar. Çarşı sakinlerince veli
mesabesinde görülen bu meczuplar "Konya Çarşısı'nın gülleri"ydi. Bunlar, her biri
kendine özgü marifetleri olan kişilerdi. Onları sadece Konya Çarşısı'ndaki esnaf değil,
herkes tanırdı. Hiç kimseye zararları olmayan kimselerdi onlar. Kimisi dinî
nasihatlerde bulunur, kimisi uğur dağıtır, kimisi güzel sesiyle gazel çeker ve kimisi de
Hükümet Meydanı'nda siyasi nutuklar atardı. Hiçbir zaman el açmazlardı. İsteyenler,
onları çağırır ve gönüllerinden ne koparsa verirlerdi.
Onların kendi aralarında kurdukları gayriresmî dernekleri vardı, birbirlerini kollarlardı.
Bir düğün veya cenazeyi anında hepsi haber alır ve arzı endam ederlerdi. Aslında
onlar davetsiz misafirlerdi. Her düğün pilavının baş konuğuydular. Onlara ölçüsüz
yemek verilirdi. Hatta giderken tencereleri veya zembilleri ayrıca doldurulurdu.