Kasvet, bütün mevsimleri, hayatın mevsimlerini
zehirli bir iklimde sıkıştırdığı zaman
hassalarımız aslî hüviyetlerini nerdeyse
hatırlamaz olur, el ve ayak birbirine dolaşır, göz
ve kulak yolunu şaşırır. İfadedeki isnad düzeni
allak bullak olur. Lügat müdahelelerle sarsılır.
Kırılmalarla, yerinden oynatılamaz rükünlerin
devrilmesiyle sentaks kendini belli eder bu
çöken havanın, ümitsizliğin ve şaşkınlığın
tezahürü olarak. O zaman muhatap, yani ‘sen’,
bir mısrada, bir kelimede hatta bir harfte
ışıklarını gösterir. Ya ‘sen’, şair için ‘ben’den
başka bir şey değilse…
O zaman ümit insanın içinde büyüyen bir
güzeldir. Dış dünyada bütün olup bitenler
arasında sadece kalpleri ezen, ruhlara darlık
verenlerin içeriye ağmasına ve karanlık
noktaların çoğalma kabiliyetine karşı bir
mücadele vaziyeti, öyle sıradan, yani öfkedir,
hınçtır, kin ve nefrettir vesairedir bütün
bunlardan patlayan bir aksülamel değil, hakiki
bir direniş, bir geri püskürtme, nihayet, zamiri
temiz havaya kavuşturma gayreti kaçınılmaz
olur. Teslim ve nedamet zafer kelimeleri değildir
elbette. Ya kelimelerin zaferiyse… Ümit, varlık
ateşini yakmıştır artık en güçlü âlemde.
‘Belki’leri çoğaltan şüphe ve tereddüt değilse,
inanç içinde bekleyiştir. Mısralardaki canın bize
söylediği bu.
Öyleyse, kim aksini iddia edebilir, elbette ki
kuşlar ve pencereler şairlerin uzmanlık alanına
girer. Ağırlığı hafifletmek ve karanlığı delmek
için şairin yüksek dikkatine hizmet ederler. Ruh
kanatlanacak, nazar ışıklara kavuşacak eserin,
sevincin kendisi olduğu ânda.
İki kanadın iç tarafına dercedilen mısralardan
anlıyoruz ki kitap, bir ömür ve nihayeti
manasında pencerede, hatta iki kanatlı
pencerenin kendisi, iki kanatlı kuşun kendisidir.
Kuş ve pencere ve kitap, bu tenasüp, bu
birliktelik ruhun şenliği için kâfidir.
Edebiyat denizinde yeni bir kitapla şiir adasını
biraz daha genişleten usta şairin sevgili
kelimeleri yokluğun, kasvetin, tereddütlerin,
canları acıtan iştiyakların içinden varlığa
pencereler açıyor, okuyacak, tekrar tekrar
okuyacaklar için tabii.